Rustdag?

Gisteravond zouden we, op advies van Robert van K., gezellig buiten het terrein gaan eten bij een fantastisch restaurantje ( vermoedelijk met pizza’s) met groene tuin, vlakbij Hotel Protea. Het klonk aanlokkelijk, dus wij op pad met Anjo als chauffeur. Wat volgde was een rit die de tocht naar de school van die middag in de schaduw stelde. Niet alleen stuurde Robert ( eigenlijk Google volgens Robert) ons finaal de verkeerde kant op maar…..a. het was donker en b. het begon te stortregenen….
Twee condities die het autorijden in Afrika eigenlijk verbieden. Maar niet voor ons: gewoon doorrijden terwijl de ontzettend vervuilde voorruit veranderde in matglas.
Na enkele zijwegen teruggekeerd en gestopt toen Anjo echt niet meer door de voorruit kon kijken. Een jongen langs de kant van de weg wilde, in ruil voor geld uiteraard, zijn shirt ter beschikking stellen om daar de ruit mee schoon te maken. Dit aanbod hebben we vriendelijk afgeslagen en één van de bardoekjes van Alie loste het probleem (deels) op. Met gevaar voor ieders leven doorgereden, uiteindelijk het hotel gevonden maar geen groene tuin. Dan toch maar naar de golfclub waar we brutaal onder het bordje Only voor Members doorliepen maar waar helemaal niets te eten bleek te zijn. Op!
Hoe liep dit af? Je gelooft het niet maar ook Chipata wordt opgestuwd in de vaart der volkeren: we kwamen thuis met afhaal hamburgers.
Aplausje voor chauffeur Anjo en een aansprakelijkheidsstelling voor Google!


Vandaag, 1e Paasdag, uiteraard de dag begonnen met een kerkdienst in de Zambiaanse taal Njanja. Het was weer indrukwekkend: een bomvolle kerk waarvan het dak meeswingde met het enthousiaste gezang en gedans. Henk viel op; niet alleen door zijn huidskleur en lengte maar vooral door zijn natuurlijke dansbewegingen. Ook al was het Pasen, er werden deze keer geen kippen naar binnen gedragen!
Wel veel foto’s gemaakt natuurlijk en buiten op de trappen werd ik gepromoveerd tot hoffotograaf: niet alleen wilden alle kinderen, met of zonder broertjes, zusjes, vriendjes, op de foto maar er kwamen diverse ouders die mij vroegen Please, take a snap from my child……..Ik was er maar druk mee en van een emailuitwisseling was geen sprake: alleen het beeld terugzien op de achterkant van het toestel was al voldoende voor trotse reacties.

De heren hebben deze rustdag gebruikt om de presentatie van morgen, de belangrijke startbijeenkomst met alle betrokkenen bij de bouw van het hospice, voor te bereiden. Dat luistert nauw omdat we in de korte tijd die we hebben heldere afspraken met elkaar moeten maken over zowel bouwproces als de geldstromen en verantwoordelijkheden.

Inmiddels is gebleken dat ik, nou ja, mijn Ipad dus, de schuldige was aan het leegtrekken van onze mobiele router: iets teveel openstaan en synchronisatie met I cloud enzo. Hopelijk is dat nu opgelost en kunnen we on line blijven.

Vanavond werden we door Sister Charity uitgenodigd in het Sisterhouse om daar de paasmaaltijd te gebruiken, tezamen met een viertal jonge adspirant nonnen. Bijzonder om, onder meer, de Paascake toe te zingen! Sister Charity maakt, evenals Sister Teresa, tassen. We hebben de enige die ze nog had, een toilettas van kitenge- stof, van haar gekocht.

De dierentuin neemt toe, niet alleen had ik vanmorgen een kakkerlak naast mijn bed maar zojuist rende er een gekko-achtig beest langs mijn muur. Ach, alles went, gewoon goed in je schoenen kijken voordat je ze aantrekt.