Baby's, Bush, Barber shop, Bisschop

Gisterochtend vroeg op om ' 7 uur sharp', zoals Sister Piella ons had gemeld, ontbijten bij de sisters. Dat tijdstip kwam goed uit want vanaf half 8 gingen we Dokter Laura volgen met de camera bij haar dagelijkse werk.

Er werd begonnen met een bijeenkomst van de voltallige staf waarbij eerst werd gezongen en een kort gebed. Daarna volgde de overdracht door de nachtverpleging en werden allerlei plannen besproken zoals een nieuw HIV-testprogramma bij de mensen thuis zonder dat ze naar het ziekenhuis hoeven te komen. Daarna stelde Sister Piella ons voor aan de staf en vroeg mij om voor de groep te vertellen waarmee wij bezig waren en waarom wij filmden.

Ons verhaal viel in goede aarde, want hier zaten de mensen die dagelijks ervaren hoe noodzakelijk een hospice in de regio is. Naast de bestaande aids patiënten is er namelijk ook sprake van een forse toename van kanker, met name baarmoederhalskanker, onder jonge vrouwen, die te laat ontdekt wordt.

We hebben vervolgens Dokter Laura gevolgd bij haar werk op de kinderafdeling en dat was uiteraard aangrijpend om de soms erg zieke kinderen te zien. Er waren gelukkig ook patiëntjes die aan de beterende hand waren en konden lachen om de grapjes die Anjo uithaalde, alhoewel de aanblik van die twee Mzungu's ( blanken) voor de meeste kinderen toch wel een beetje beangstigend is.

Voordat we vertrokken hebben we eerst aan Clayton, de administrateur van het ziekenhuis, een laptop en twee GSM's overhandigd en die werden in grote dankbaarheid aanvaard. Voor een ziekenhuis in zo'n uitgestrekte omgeving zijn verbindingsmiddelen hoogst noodzakelijk.

Daarna op weg naar ons uitje in South Luangwa National Park. Dat werd een rit van ruim 4 uur over een groot deel dirt roads zodat we moe, door elkaar geschud (vooral Jeroen die dwars achterin zat) en zeer bestoft aankwamen bij Kamp Marula Lodge.

Naast de off road ervaringen was er onderweg uiteraard genoeg te zien. Natuurlijk de kinderen op weg naar of van school, sommigen met balen stro op hun rug om blijkbaar bij te dragen aan een stukje verbouw op school. Maar ook een man die uitnodigend een kip in de lucht houdt voor de verkoop, mannen en vrouwen die grijze stenen fijn hakken waarbij ik me maar niet afvraag hoe hun longen eruit zien, eenzame wandelaars midden op de weg en omgevallen vrachtwagens die veel te hoog en te zwaar beladen zijn.
Op weg naar Mfuwe veranderen de hutjes van grijs leem in nog eenvoudiger onderkomens van rode klei.

In Marula Lodge werden we heel vriendelijk ontvangen door Regina die ons meenam naar de rivier waaraan het kamp ligt en daar stonden we meteen oog in oog (nou ja, op afstand) met een grote krokodil en een groot aantal nijlpaarden (Hippo's): welcome to Africa!

Marula Lodge bleek een prachtige plek, bijna park, te zijn met een prima huisje voor ons drieën. De ramen waren voorzien van gaas en dat bleek niet voor niets want om ons heen sprongen de brutale Gibbon-apen in het rond: kleine diefjes die in een flits een koekje van de schaal gristen bij het open restaurant.
Regina waarschuwde ons dat we 's avonds echt moesten oppassen (bij voorkeur binnen blijven) omdat er dan diverse dieren op het terrein en bij ons huisje konden komen zoals olifanten!! Maar.....stelde ze ons gerust, er zijn drie bewakers aanwezig die ons altijd zouden waarschuwen. Het leek ons een sterk verhaal, maar we zouden er snel achterkomen..................

Om half vier begonnen wij met twee gidsen aan onze drive (safari) door de bush aan de overkant van de rivier: twee uur in daglicht en twee uur night drive in het donker! We hadden het geluk een wagen voor onszelf te hebben waardoor Jeroen zijn camera goed kon neerzetten, waarmee hij overigens veel indruk maakte op de inzittenden (uiteraard weer Nederlanders...) van andere wagens.

Voor Anjo en Jeroen was dit bepaald niet hun eerste safari (zij hebben de Big Five of Nine al lang in hun zak zitten), maar voor mij was dit de eerste keer. En het werd een onvergetelijke ervaring, vooral omdat we ontzettend veel geluk hadden qua aantal gespotte dieren. Het is bekend dat je zelden veel dieren in één keer te zien krijgt. Ok, we hebben de Big Five niet gehaald (geen neushoorn en buffel) maar we zagen wel: de Olifant, Giraffe , Leeuw, Luipaard, Gevlekte Hyena, Nijlpaard, Zebra, Krokodil, Civet-kat en zijn soortgenoot de Janet, de antilopensoorten: Impala, Puku, Kudu en Bushbuck, de Hog (zwijn), de Gibbon, de Arend en niet te vergeten een groep Stinkdieren.

Dat lijkt me toch een forse oogst! Enkele afzonderlijke waarnemingen waren wel heel bijzonder. Zo hebben we een groep slapende leeuwen (romantisch in elkaars poten) op twee meter afstand (met de open jeep!) benaderd en ook heel lang naast de boom gestaan waarin een luipaard heerlijk lag te pitten. Spannende ervaringen! De leeuwen hebben we in het donker opnieuw bezocht op dezelfde korte afstand en toen werden ze wakker met veel gegrom en vervolgens schaamden ze zich er niet voor om in het volle licht van onze lampen de liefde te bedrijven: 'very unusual' volgens onze gids......
De hyena, die het spoor van het luipaard volgde, liep in het donker een stuk parallel aan onze auto met ons mee.

Met ons hoofd nog vol met wilde dieren kwamen we terug op Marula Lodge waar we meteen werden opgevangen door de bewakers die ons waarschuwden voor de familie olifant die in het kamp was! En jawel, op enkele meters afstand zagen we Vader olifant met kleintje de takken van de bomen rukken.
Het werd nog mooier toen we alleen met de bewakers in het restaurant waren en de grote olifant ons tot op enkel meters benaderde en nieuwsgierig in onze camera-lenzen keek!
Ook 's nachts hoorde ik ze druk bezig naast ons huisje en de sporen, afgerukte takken, bevestigden dat de volgende ochtend.

De plicht roept weer en vanmorgen terug naar Chipata. Onderweg wat souvenirs gekocht bij de kraampjes langs de weg. Jeroen neemt altijd bijzondere souvenirs mee, namelijk authentieke uithangboren. Op weg naar de lodge had hij er een gespot bij een kapper langs de weg. Anjo is de onderhandelaar en afdinger en dat lukte hem nu ook: voor 75 kwatcha's (10 Euro) maakte hij Jeroen heel gelukkig!

Terug in Chipata was er enige onduidelijkheid over het tijdstip waarop de bisschop ons kon ontvangen, maar uiteindelijk gingen we aan het eind van de middag, fris gedoucht, op audiëntie.
De bisschop reageerde zeer enthousiast en motiverend op de presentatie van het hospice en onze plannen met de Magazin school. Hij beloofde de schets van de hospice in te lijsten en op zijn kantoor te hangen. Het lijkt erop dat we er een ambassadeur bij hebben!
Belangrijker was dat hij graag wilde bemiddelen om voor ons een afspraak op het Ministerie van Health in Lusaka te regelen. Daarvoor zou hij vanavond met de landelijke health coördinator bellen. Wij wachten in spanning op het resultaat!