Een plan met een hart

Vandaag de rugzakken gepakt voor een tweedaagse trip naar zowel het ziekenhuis in Lumezi als een nachtje in het South Luangwa National Park voor een safari.

We vertrokken wat later omdat we graag van auto wilden wisselen. De voorruit van onze huidige pick-up is ontzettend gekrast waardoor je praktisch niets meer ziet als je tegen de zon inrijd. En dat is met al die mensen en dieren langs de weg niet echt handig. Vader Japhet stond 'spontaan' zijn Toyota Landcruiser af, dus veilig op weg!

Met enige moeite vonden we de route naar Lumezi, onze eerste stop. De weg tussen Chipata en Lumezi (en verderop Lundazi en Kanyanga) is enkele maanden geleden van asfalt voorzien en daarmee gepromoveerd tot 'Tar road (tarmack = asfalt); daarvoor was het een dirt road met alle stof en hobbels die daarbij horen. Het schoot dus wel op, maar het is nog wel twee uur rijden.

Eenmaal uit de stad ontvouwt zich het echte Afrika voor je: droog, stoffig, met veel kleine nederzettingen van eenvoudige hutjes met rieten daken. En natuurlijk ook de handel en kroegjes langs deze grote weg met klinkende namen als Noah and Sons, Omms and Brothers en Ome and Uncle.
Wat veel indruk maakt zijn de tientallen kinderen langs de weg die elke dag vele kilometers naar en van school moeten. Een wel erg wrang verschil met de bakfietsen cultus in onze hoofdstad!

Toen we het terrein van het Mission Community Hospital in Lumezi opreden was Anjo meteen blij verrast door de zichtbare verbeteringen die het ziekenhuis de afgelopen drie jaar had ondergaan. Schone, opgeknapte gebouwen op een overzichtelijk opgeruimd terrein. Zo zie je hoe donaties positief kunnen uitwerken!

Zuster Umbaka ontving ons heel hartelijk en al snel werden we voorgesteld aan de jonge Nederlandse arts Laura, de enige dokter in het ziekenhuis! Zij is hier door de VSO twee jaar gestationeerd.

Jeroen mocht vrijelijk filmen en wat hielp was het feit dat de meeste patiënten niet op ziekenzalen liggen maar gewoon buiten het gebouw zitten.

Onze volgende ontmoeting was met Father Spoon en de coördinator van het Home Based Care centrum. De Father was onder de indruk van het ontwerp van de hospice en sprak, ook voor de camera, van een plan met een hart!
Hij wilde ons graag helpen om opnamen te maken in de 'villages' van mensen die terminaal zijn en thuis worden verzorgd.

Als snel waren we, met de Father aan het stuur, op weg via ruige dirt roads naar de eerste patiënt in een afgelegen kleine nederzetting. Daar bleek dat hij het karakter van een hospice toch nog niet helemaal heeft begrepen, want we werden op stoelen gezet bij een ernstig gehandicapt 12-jarig meisje. Wel heel tragisch, vooral toen haar werd gevraagd of ze wensen had en ze antwoordde dat ze heel graag naar school zou willen. Dat kan dus niet, want er is geen vervoer voor haar; dus……..
Met gemengde gevoelens verlieten we de familie en helaas behoorden de drie andere patiënten ook niet tot de door ons beoogde doelgroep: een gehandicapte jonge vrouw en twee hoog bejaarde vrouwen. Wel aangrijpend om te zien hoe de uitgebreide families tezamen in kleine hutjes leven.
Ze voorzien in hun onderhoud door het vervaardigen van chima uit gedroogde maïs en het 'bakken', eigenlijk drogen, van stenen uit klei.

Terug bij het ziekenhuis Dokter Laura geïnterviewd bij het huis van haar en haar partner Geert en daarna gegeten bij de zusters (sister Jacqueline) en onze intrek genomen in het Guest house. Een prima huis, maar helaas trof Jeroen de kamer met de (tot nu toe) enige kakkerlak in zijn wastafel! Jeroen zit nu in een andere kamer...........