Leed, liefde en saamhorigheid
Door: Alie Horden
Blijf op de hoogte en volg Stichting
26 Juli 2013 | Zambia, Chipata
Om half 9 werden we verwacht op het kantoor van CHAZ (Churches Health Association Zambia) waar we werden ontvangen door drie vertegenwoordigers van Chaz, onder leiding van Barnabas Chenga, de Provinciale Monitoring en Evaluation Officer.
Anjo deed weer met verve de elevator pitch over de hospice en opnieuw konden we rekenen op herkenning en support!
Bij het kantoor van de Home Based Care werden we opgewacht door de thuiszorg-coördinator Josephine en de care takers (degenen die de zieken thuis bezoeken) Joyce, Grace en Theresa. We gingen hun patiënten in verschillende wijken van Chipata bezoeken.
Als eerste reden we naar een armoedige wijk vlakbij het centrum van Chipata waar we twee patiënten in een weliswaar erbarmelijke situatie bezochten, maar, net als in Lumezi, niet echt behorend tot de hospice-doelgroep. Het waren een 93-jarige vrouw en een jonge vrouw die na een ziekenhuisopname verlamd was geraakt. Beide lagen in donkere kamertjes in bedompte huisjes met een vaak adembenemende stank. Het huis van de jongere vrouw bereikten we door letterlijk door een vuilnisbelt te lopen.
Vervolgens gingen we naar een andere wijk, binnen de parish van Father Vincent, waar de twee beoogde patiënten gisteren in het ziekenhuis bleken te zijn opgenomen.
We stuitten daar wel op een groep care takers die werden voorzien van gloednieuwe fietsen om de gezinnen te kunnen bezoeken. Maar eerst moest er nog, met veel gegiebel, fietsles worden gevolgd, de fietsen nog grotendeels ingepakt!
Daarnaast reden we naar de verder afgelegen wijk Navotika binnen de parish Mother Mary. Anjo en Yvonne hadden de kerk daar gebouwd zien worden in 2010. Daar werden we verrast door een grote groep care takers die gereed stonden om ons rond te leiden in de compound. De naam Navotika betekent 'ik heb geleden' en dat is een wel heel passende benaming voor deze wijk. De wijk en de naam ontstonden toen werkzoekenden vanaf het platteland naar de stad trokken.
Wat volgde was een wandeling van enkele uren door een hartverscheurend armoedige wijk. Veel vuil, kleine, donkere huizen en een groot aantal huisbezoeken aan zieke en gehandicapte mensen. Opnieuw voldeden de meesten niet aan de criteria die voor een hospice gelden. Bijna ten einde raad legde Anjo het nog één keer uit aan deze groep moedige en betrokken medewerkers van Home Based Care.
Uiteindelijk besloten we dat we morgenochtend nog een aantal terminale patiënten thuis zouden gaan bezoeken.
Doodmoe, stoffig en vuil keerden we naar huis waar we ons snel opfristen en naar de school gingen.
Daar wachtte ons opnieuw een grote verrassing: een groep ouders en community-leden zaten in een geïmproviseerde klas in de oude school op onze komst te wachten. Op tafel lag een grote hamer gereed: er kon namelijk gesloopt worden! De weduwe Daka bleek haar woning in de oude school te hebben verlaten en een grote groep ouders en leraren stond gereed om het oude gebouw met de grond gelijk te maken.
Eerst legden wij aan de ouders uit wat onze bedoeling was: slopen en bouw van vier nieuwe lokalen en die tekst werd met applaus beloond. Daarna doneerden we aan Lina, het Hoofd van de school, een laptop en ook die werd met plezier in ontvangst genomen.
Direct daarna werd gestart met de sloop en dat ging snel en met veel verve en betrokkenheid van ouders, leraren en kinderen. We waren tegelijkertijd verbijsterd, ontroerd en ook trots dat we dit in 1 week voor elkaar hebben gekregen. De beelden spreken voor zich: aan het einde van de middag was de school geheel gesloopt! Kom daar in Nederland eens om!
Terwijl de stenen en golfplaten je om de oren vlogen startte Anjo de onderhandelingen met de eigenaresse van de 'nieuwe school', het huis waarin een aantal lokalen zijn gevestigd en dat wordt gehuurd. Resultaat: geen huurschuld meer en een nieuwe schappelijke huur! Alweer resultaat geboekt.
Dit is zo'n dag waarover je nog enkele uurtjes nagloeit...........
Anjo deed weer met verve de elevator pitch over de hospice en opnieuw konden we rekenen op herkenning en support!
Bij het kantoor van de Home Based Care werden we opgewacht door de thuiszorg-coördinator Josephine en de care takers (degenen die de zieken thuis bezoeken) Joyce, Grace en Theresa. We gingen hun patiënten in verschillende wijken van Chipata bezoeken.
Als eerste reden we naar een armoedige wijk vlakbij het centrum van Chipata waar we twee patiënten in een weliswaar erbarmelijke situatie bezochten, maar, net als in Lumezi, niet echt behorend tot de hospice-doelgroep. Het waren een 93-jarige vrouw en een jonge vrouw die na een ziekenhuisopname verlamd was geraakt. Beide lagen in donkere kamertjes in bedompte huisjes met een vaak adembenemende stank. Het huis van de jongere vrouw bereikten we door letterlijk door een vuilnisbelt te lopen.
Vervolgens gingen we naar een andere wijk, binnen de parish van Father Vincent, waar de twee beoogde patiënten gisteren in het ziekenhuis bleken te zijn opgenomen.
We stuitten daar wel op een groep care takers die werden voorzien van gloednieuwe fietsen om de gezinnen te kunnen bezoeken. Maar eerst moest er nog, met veel gegiebel, fietsles worden gevolgd, de fietsen nog grotendeels ingepakt!
Daarnaast reden we naar de verder afgelegen wijk Navotika binnen de parish Mother Mary. Anjo en Yvonne hadden de kerk daar gebouwd zien worden in 2010. Daar werden we verrast door een grote groep care takers die gereed stonden om ons rond te leiden in de compound. De naam Navotika betekent 'ik heb geleden' en dat is een wel heel passende benaming voor deze wijk. De wijk en de naam ontstonden toen werkzoekenden vanaf het platteland naar de stad trokken.
Wat volgde was een wandeling van enkele uren door een hartverscheurend armoedige wijk. Veel vuil, kleine, donkere huizen en een groot aantal huisbezoeken aan zieke en gehandicapte mensen. Opnieuw voldeden de meesten niet aan de criteria die voor een hospice gelden. Bijna ten einde raad legde Anjo het nog één keer uit aan deze groep moedige en betrokken medewerkers van Home Based Care.
Uiteindelijk besloten we dat we morgenochtend nog een aantal terminale patiënten thuis zouden gaan bezoeken.
Doodmoe, stoffig en vuil keerden we naar huis waar we ons snel opfristen en naar de school gingen.
Daar wachtte ons opnieuw een grote verrassing: een groep ouders en community-leden zaten in een geïmproviseerde klas in de oude school op onze komst te wachten. Op tafel lag een grote hamer gereed: er kon namelijk gesloopt worden! De weduwe Daka bleek haar woning in de oude school te hebben verlaten en een grote groep ouders en leraren stond gereed om het oude gebouw met de grond gelijk te maken.
Eerst legden wij aan de ouders uit wat onze bedoeling was: slopen en bouw van vier nieuwe lokalen en die tekst werd met applaus beloond. Daarna doneerden we aan Lina, het Hoofd van de school, een laptop en ook die werd met plezier in ontvangst genomen.
Direct daarna werd gestart met de sloop en dat ging snel en met veel verve en betrokkenheid van ouders, leraren en kinderen. We waren tegelijkertijd verbijsterd, ontroerd en ook trots dat we dit in 1 week voor elkaar hebben gekregen. De beelden spreken voor zich: aan het einde van de middag was de school geheel gesloopt! Kom daar in Nederland eens om!
Terwijl de stenen en golfplaten je om de oren vlogen startte Anjo de onderhandelingen met de eigenaresse van de 'nieuwe school', het huis waarin een aantal lokalen zijn gevestigd en dat wordt gehuurd. Resultaat: geen huurschuld meer en een nieuwe schappelijke huur! Alweer resultaat geboekt.
Dit is zo'n dag waarover je nog enkele uurtjes nagloeit...........
-
27 Juli 2013 - 00:02
Yvonne:
Lieve harde werkers!
Wat een indrukken, emoties EN resultaten!
Ik heb er geen woorden voor! Wauwwww!!!
En oh wat had ik graag bij jullie willen zijn!
De school al tegen de vlakte, geweldig! Vele handen maken licht werk.......
Jullie maken lange dagen maar niet voor niets.
Wellicht in het weekend ook wat rustiger?
Dikke zoen!
Yvon xxxx -
27 Juli 2013 - 00:03
Yvonne:
Enne.........lekker nagloeien!!!!
:))
-
27 Juli 2013 - 01:43
Heleen:
En dan verplaatsen wij in onze warmte puffend de parasol......
Hoe verwerk je al die indrukken; zieke mensen in kleine hutjes, maar ook vrouwen die vooruit willen, op de fiets! Mensen die met elkaar 'gewoon' beginnen aan een sloopklus , niet moeilijk doen, de hamer op tafel !
Geweldig om te zien hoe de mogelijkheid aangepakt wordt en met hoeveel plezier de donaties ontvangen worden. Super om te kunnen doen!
Lieve nicht en je reisgenoten, geniet, verwerk en hoe lang zullen jullie nagloeien na deze reis!
Liefs, Heleen -
27 Juli 2013 - 14:33
Leon:
Wat een succes!! Laat Anjo maar onderhandelen, zijn lust en zijn leven :). Al wat gehoord van het ministerie?
Groeten, Leon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
