Afspraak is afspraak?

Dat waren weer twee volle dagen! Gisteren begon met een opmerking van Robert: Ik ben benieuwd wat voor dag het wordt; alles gaat vast anders dan bedacht maar het eindigt uiteindelijk goed! Wat heeft die man een voorspellende gave!

We stonden vroeg klaar voor de belangrijke meeting met alle betrokkenen bij het bouwproces maar we wisten nog steeds geen exact uur en plaats. Bellen dus maar naar Father Phanuel, Father Richard, Father Peter…….Oh yes, sorry, the Bishop had the meeting noted for tomorrow….
Maar dat kon dus niet omdat de dinsdag (vandaag) ook al volgeboekt zat. Oh yes, but Father Phanuel ( degene die deze meeting wel zes keer aan ons bevestigd had) is not yet back…..Oh, and the other projectmanager Father Martin Mulholland is the whole week away…...Blijf dan maar eens rustig!

Maar we lieten ons niet uit het veld slaan: Anjo ging op zoek naar Father Richard en keerde inderdaad met hem en Peter terug bij ons huisje. Daar hebben we aan hen de voorbereide presentatie gegeven en toen lange tijd allerlei punten uitgewisseld. Was uiteindelijk een heel vruchtbare meeting; Richard tipte ons ook om op de terugweg naar Lusaka bij de zusters van Chamilala langs te gaan. Zij hebben een kleine kliniek en gebruiken ook zonnenpanelen. Gaan we zeker doen want van hen kunnen we ook veel leren over een inrichting van de hospice die het meest gepast is in deze omgeving.
Verder garandeerde hij een onderkomen voor onze vrijwillige supervisor Jan. Iemand die toezicht houdt namens onze stichting werd door hem en de bisschop trouwens zeer toegejuicht.
We gaven Richard ook wat huiswerk mee: een ( aantrekkelijke) prijsopgave voor de stenen ( het bisdom heeft een eigen stenemakerij) en het metaalwerk wat moet gebeuren.

Direct na de lunch bezochten Robert en Henk dan ook de metaalwerkplaats om de mogelijkheden, maar vooral ONmogelijkheden te bekijken. Ze keerden grinnikend terug: blijkbaar niet de precisie van werken die we in Nederland gewend zijn. Maar desalniettemin zagen ze wel kansen.

Vervolgens gingen we met een flinke groep naar DE plot, de plaats waar de hospice moet komen. We hadden vooral veel aan Edward van de city council die de juiste lokatie ( midden in de maisvelden) kon aangeven. Gewapend met GPS metingen maar ook met een simpel touw en paal bepaalden Robert en Henk de juiste lokatie en de afstand vanaf de borehole. En toen was daar het moment: het centrum van het plot werd gevonden en met een paal in de grond aangegeven. Je hebt nog nooit zoveel blije mensen rond een stokkie in de grond gezien!

Uiteindelijk gingen we toch de bisschop ontmoeten: we werden uitgenodigd bij hem te komen eten en daarna de meeting te houden. Dat werd dus een latertje maar wel een uitstekende bijeenkomst. De bisschop hield een warm verhaal over het belang van de hospice en vond dat het uiteindelijke resultaat TOP kwaliteit moest zijn. Ook gaf hij aan dat zowel het bouwproces als de hospice een educatief voorbeeld kunnen zijn. Helaas torpedeerde hij onze hoop op een lage prijs voor de stenen en metaalwerk: daar moet door de diocese aan verdiend worden omdat ze geen geld hebben. Hun bijdrage is het stuk grond waar de hospice op gebouwd wordt.
We hebben met de bisschop afgesproken dat bij de opening van het hospice ‘the blessing of the foundingstone’ zal plaatsvinden. De grond hoeft dan niet vóór de bouw te worden gewijd.
We hebben ook de overeenkomst doorgenomen en de voorgestelde wijzigingen leken allemaal wat formeel van aard maar geen afbreuk doen aan de inhoud.
We hebben ‘s avonds laat nog alle wijzigingen aangebracht en formele juridische teksten ingevoerd, zoals een ontbindingsgrond door ‘an act of God’. Wij noemen dat overmacht…..

Vandaag haden we eerst een afspraak in het Protea hotel met Yanhyan, een Indiër die ons door Rob Bleichrodt ( St Francis hospital) was aangeraden als een betrouwbare man met een groot netwerk in de bouwwereld. Dat bleek ook een schot in de roos. Hij bood ons ook zijn hulp aan om onze Nederlandse supervisor te ondersteunen omdat je hier bij een bouwproces altijd ogen te kort komt! Oplichting en stiekem inferieure kwaliteit leveren is blijkbaar aan de orde van de dag.

Direct aansluitend spraken we met Rob Bleichrodt en zijn vrouw Wieke Biesheuvel ( Libelle columniste) . Ook Rob wist ons nog een aantal goede tips te geven. Zo moeten we er op voorbereid zijn dat men hier de stervenden vaak op het laatste moment uit het ziekenhuis mee naar huis neemt omdat men bij de eigen voorouderen begraven wil worden en men wel het vervoer van een levende in een taxi kan betalen maar niet het transport van een overledene. Punt van aandacht in het overleg met de diocese.

Ondertussen had Robert de site en kantoor van Yanhyan bezocht en had daar een positieve indruk van overgehouden.

Vanmiddag weer opgesplitst: Anjo en ik naar de school en Robert en Henk met de eerste aannemer die we gesproken hadden een aantal van zijn sites en projecten af.
Bij de school aangekomen bleken alle klassen vol te zitten met kinderen die in blijde verwachting waren van onze komst. Ook de headmaster Lina was aanwezig en een aantal leraren. Dat was een heel warm weerzien: geen formele handdruk en duimknijperij (de Zambiaanse handshake) maar een echte omhelzing! We voelden ons welkom!

Eerst gesproken met de staf en Robert Newa over de verbeteringen die nog aan het nieuwe gebouw kunnen worden aangebracht en onze belofte om zowel het geld daarvoor bijeen te brengen (1200 Euro, giften zijn vanaf nu welkom) als te proberen een aantal studenten te laten meewerken en schilderen.

De kinderen werden ongeduldig en het grote uitdelen kon beginnen. Eerst werden we uitvoerig toegezongen met het Magazine school lied ( ik wil hier nooit meer weg, ik blijf altijd op Magazine); slecht voor de Cito-score lijkt me…..
Vervolgens werden we, tegen onze zin, als de grote weldoeners neergezet: deze mensen zijn eigenaar van de school, dankzij hen kunnen jullie hier naar school etc.
We moesten alle spullen in tweeen delen omdat de andere kinderen er morgen pas weer waren. Het linnen tasje van ESA ( dank je wel Gisele) werd als een kostbaar kleinood door alle kinderen in ontvangst genomen. Ook de knuffels voor de kleintjes ( dank luisteraars RTV Noord- Holland) en pennen, kleurpotloden, springtouwen en spelletjes ( dank collega’s RTV Rijnmond) leverden een gejuich op: ik werd bijna onder de voet gelopen. Het team had zich inmiddels in de T shirts van Koning van de Maas gehesen: een stukje Rotterdam in Chipata!
Na een ontroerende toespraak van Anjo ( iets over delen en geven) vertrokken we weer. Warm uitgezwaaid door kinderen en team.

De twee technische collega’s kwamen vol verhalen en vooral nuttige ervaringen terug. Behalve de projecten hebben ze een metaalwerkplaats, solar panel leveranciers maar boven alles een plaatvouwmachine (voor de dakdelen) bekeken.

Om vijf uur zouden we de definitieve overeenkomst gaan tekenen maar dat ging natuurlijk weer niet door. Er moest toch wat veranderend worden en na wat warrige telefoontjes en mails zijn we laat op de avond naar de bisschop gegaan en hebben we alles ter plekke kunnen regelen. Dus…………...er kon getekend worden! En dat hebben we gedaan, de bisschop en ik met Henk en Father Richard als officiële getuigen. Alweer een mijlpaal en natuurlijk beetje ontroering, dat leren Anjo en ik niet af!